Μαθητική ζωή και Αθλητισμός από … προσωπική εμπειρία!

 Από τη μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου Ευγενία Πανάκη

   Ήμουν μόλις  τριάμισι ετών, όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Έτσι, εγγράφηκα στον αθλητικό σύλλογο “ZIKOS”, για να μάθω taekwondo.Όπως έλεγαν όλοι,

είχα απίστευτη ενέργεια, η οποία ήταν άδικο να μην εκτονωθεί σε ένα άθλημα.

   Ήμουν σε ηλικία που μόλις είχα αρχίσει να πηγαίνω παιδικό σταθμό. Ξεκίνησα, λοιπόν, να αθλούμαι δειλά-δειλά και μέρα με τη μέρα διαπίστωνα ότι αυτό το άθλημα μου ταίριαζε. Και τι εννοώ; Άρχισα να αποκτώ πειθαρχία, αφού έπρεπε να ακολουθήσω ορισμένους κανόνες, αλλά και σεβασμό προς τους προπονητές μου και προς τους συναθλητές μου που είχαν μεγαλύτερη ζώνη από εμένα.

   Όσο μεγάλωνα, τόσο πιο πολύ αγαπούσα το άθλημα και ζητούσα από τους γονείς μου να συμμετέχω σε φιλικούς αγώνες, σε περισσότερες προπονήσεις, σε camps με προπονητές και συλλόγους από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και παγκόσμιους πρωταθλητές. Γνώρισα από κοντά Έλληνες Ολυμπιονίκες, όπως ο Μιχάλης Μουρούτσος, και η Έλλη Μυστακίδου, αλλά και παγκοσμίου φήμης προπονητές και πρωταθλητές, όπως είναι οι Κορεάτισσες αθλήτριες YuJinChol και την SonJuSeong, ο Ιρανός Πρωταθλητής HadiMostan, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής BalazsToth και ο Προπονητής της Εθνικής Σερβίας,BojanTodorovic.

    Ο καιρός περνούσε και  έβλεπα ότι αποκτούσα ένα γυμνασμένο σώμα και ήμουν χαρούμενη κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι από τις προπονήσεις. Όμως, παράλληλα, καθώς μεγάλωνα, μεγάλωναν και οι απαιτήσεις σε όλους τους τομείς. Στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και τώρα που είμαι στην Α΄ Γυμνασίου έφτασα στο σημείο να αφιερώνω ατελείωτες ώρες στις προπονήσεις, αλλά και πάρα πολλές ώρες στο διάβασμα, προσπαθώντας να διατηρήσω μία ισορροπία ανάμεσα στο σχολείο και στον πρωταθλητισμό.

    Είχα μάθει από τον αθλητισμό να μην εγκαταλείπω κανέναν αγώνα, όσο κι αν η κούραση με καταβάλλει· είχα μάθει να μην αφήνω την απογοήτευση από μία ήττα να με λυγίζει, και έτσι έπρεπε να κάνω και με τις σχολικές μου επιδόσεις.  Δεν ήταν -ούτε είναι- όλα ρόδινα... Υπήρξαν αγώνες που έχανα, δίχως να καταφέρω να κερδίσω ούτε έναν πόντο, γιατί έβλεπα τις αντιπάλους μου και με έπιανε φόβος, όταν ήταν, για παράδειγμα, πιο ψηλές από εμένα ή επιδείκνυαν μία πιο «άγρια» αγωνιστική συμπεριφορά. Και δεν έφταιγε η τεχνική μου ή ότι ενδεχομένως ήμουν μία μετρίου επιπέδου αθλήτρια, αλλά το γεγονός ότι δεν είχα αποκτήσει ακόμη πίστη στον εαυτό μου, όπως έλεγε ο προπονητής μου, την ψυχολογία της αθλήτριας• της αθλήτριας που μάχεται για έναν αγώνα σαν να είναι ο τελευταίος της, όπως έκανα στο σχολείο, όπου μετά από ένα μέτριο βαθμό σε ένα διαγώνισμα πείσμωνα και διάβαζα πιο εντατικά και έγραφα καλύτερα.

    Πείσμωσα, λοιπόν, με τον εαυτό μου και ακολούθησα πιο έντονες καθημερινές προπονήσεις -τρεις και τέσσερις ώρες την ημέρα- και όσο και εάν ακουστεί αστείο, είδα όλες τις ταινίες του Σταλόνε που υποδύονταν τον Ρόκυ Μπαλμπόα.      Οι καθημερινές προπονήσεις, σε συνδυασμό με τη στήριξη που είχα από τους γονείς μου και τον προπονητή μου, άρχισαν να αποδίδουν. Ώσπου ξαφνικά, έφθασε η μέρα που – αν και ήμουν άρρωστη- κατάφερα και κέρδισα τον πρώτο μου αγώνα. Τότε συνειδητοποίησα αυτό που μου έλεγε πάντοτε η μητέρα μου «όλα είναι στο μυαλό» και πως, εάν θέλω πραγματικά κάτι, κάποια στιγμή θα τα καταφέρω.

    Είχα μάθει όλα αυτά τα χρόνια να προσπαθώ αδιάκοπα για το άθλημα που αγαπάω και το ίδιο έκανα και με το σχολείο. Το ίδιο έπρεπε και πρέπει να συνεχίσω να κάνω και τώρα. Πολλές φορές νιώθω την κόπωση να με καταβάλει• νιώθω ότι πρέπει να οργανώσω τον χρόνο μου με τέτοιον τρόπο, ώστε να διαβάσω τα μαθήματα του σχολείου, αλλά και να είμαι συνεπής και στις προπονήσεις μου.

    Ακόμη και ο χρόνος του ύπνου μου, ορισμένες φορές, ήταν και είναι πολύ λιγότερος από αυτόν που πρέπει. Επιπλέον, υπήρξαν κάποιες στιγμές που έπρεπε να επιλέξω τη συμμετοχή μου σε έναν αγώνα ή σε μία σχολική εκδρομή με τις φίλες μου. Και θυσίασα την εκδρομή, για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι σήμερα, όπως θυσίασα και μία προπόνηση, για να προετοιμαστώ καλύτερα για ένα διαγώνισμα τετραμήνου στο σχολείο. Αλλά οι  χαρές του αθλήματος αξίζουν τις θυσίες, όπως και η καθημερινότητα του σχολείου, παρά τις απαιτήσεις και τις δυσκολίες της, αποτελεί τρόπο ζωής, στην οποία ζωή, εξάλλου, τίποτα δε μας χαρίζεται…

   Σε αυτή την προσπάθεια είχα και έχω πάντοτε δίπλα μου τους γονείς μου, με τους οποίους συζητάω τα πάντα και με συμβουλεύουν, τον προπονητή μου, που με εμψυχώνει και με μαθαίνει να σκέφτομαι έξυπνα, δίχως να φοβάμαι πλέον κανέναν -άλλωστε το άθλημα που επέλεξα αποτελεί συνδυασμό τεχνικών των χεριών, των ποδιών και του μυαλού- αλλά και τους δασκάλους και τους καθηγητές μου που είναι υποστηρικτικοί και πορευόμαστε όλοι μαζί σε αυτούς τους δύο τομείς της ζωής μου: στην αγάπη μου για τον αθλητισμό και στην αγάπη μου για μάθηση.

   Είναι δύσκολο να ισορροπήσεις τις καλές σχολικές επιδόσεις και τις καλές αγωνιστικές επιδόσεις. Υπήρξαν καλοκαίρια που τα πέρασα διαβάζοντας. Υπήρξαν πολλά καλοκαίρια που τα πέρασα με καθημερινές προπονήσεις, αντί να τα περάσω στη θάλασσα, όπως άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Απέκτησα, όμως, χάρη στο taekwondo, πολλές φίλες από όλη την Ελλάδα. Και μου αρέσει αυτό, γιατί βρισκόμαστε σε camps και νιώθω σαν να μαθαίνω σιγά σιγά όλη τη χώρα μας!

    Και όσο περίεργο και εάν ακουστεί, χαίρομαι που θυσίασα όσα θυσίασα, γιατί ένιωσα υπερηφάνεια και δικαίωση, όταν σε έναν πρόσφατο αγώνα η αντίπαλός μου δεν κατέβηκε καν στο τερέν να αγωνιστεί μαζί μου, μόλις είδε τον προηγούμενο αγώνα μου, μόλις άκουσε ότι είμαι η ΠΑΝΑΚΗ η Βαλκανιονίκης. Γιατί κατάφερα στην ηλικία των 12 ετών να έχω κατακτήσει δύο DAN από την ελληνική ομοσπονδία taekwondo, τρία DAN από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία taekwondo, το DAN από την παγκόσμια ομοσπονδία taekwondo (KUKKIWON), την πρώτη θέση σε πανελλήνιο επίπεδο και την τρίτη θέση ανάμεσα σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων. Κι όλα αυτά, γιατί έμαθα να έχω αυτοπεποίθηση, υπομονή και επιμονή- στοιχεία απαραίτητα για να τα καταφέρω και στις απαιτήσεις του σχολείου. Γιατί πλέον δε φοβάμαι κανέναν, παρά μόνο τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτόν έχω κάθε φορά να αντιμετωπίσω και αυτόν προσπαθώ να βελτιώσω και στο σχολείο και στον πρωταθλητισμό. Γιατί τελικά… «εάν το πιστέψεις, μπορείς να το πετύχεις»…